Parametry EPLF

IS – pochłanianie dźwięku.
Poprzez dźwięk uderzenia (impact sound) rozumiemy hałas, który jest słyszalny w pomieszczeniu poniżej lub obok jako dźwięk wzmacniany przez system podłogowy na zasadzie ‚pudła rezonansowego’. Zdolność podkładu do pochłaniania dźwięku uderzenia jest wyrażona za pomocą parametru IS (redukcja hałasu). Dla tłumienia odgłosów kroków, wartość IS powinna wynosić co najmniej 14 dB. Podkłady z niższą wartością należy traktować jako warstwy rozdzielające, wzmacniające te dźwięki.

IS – jednostka.
dB (decybel) – logarytmiczna jednostka powszechnie stosowana w pomiarach dotyczących dźwięku. Decybel nie jest sam w sobie określeniem żadnej konkretnej wartości, przez to różni się od jednostek takich jak metr czy kilogram. Wartość wyrażona w decybelach mówi jedynie o proporcji pomiędzy dwoma wielkościami.
Jeden decybel jest uważany za najmniejszą zmianę dostrzeganą przez ucho ludzkie. 10dB jest odbierane subiektywnie jako podwojenie głośności dźwięku.

RWS – wyciszenie podłogi.
Poprzez ‚stukanie podłogi’ rozumiemy hałas związany z odgłosami kroków słyszanymi w pomieszczeniu(np podczas chodzenia, zabawy, itp).
Parametr RWS odnosi się do „postrzeganej głośności” i określa w procentach stopień pochłaniania odgłosów stukającej podłogi, słyszalnych w tym samym pomieszczeniu.

Jednym z typowych rodzajów obciążenia jest trwałe obciążenie statyczne generowane przez podłogi laminowane same w sobie lub ciężkie meble stojące na podłodze (na przykład szafy, fortepian, podstawa akwarium, itp). W tym przypadku, podkład musi wytrzymać bardzo duży nacisk stały, który nie ustępuje ani nie zmienia się w czasie.

CC – odporność na ściskanie.
Zachowanie podkładu poddanego działaniu długotrwałego obciążenia (np. ciężkich mebli), jest wyrażone za pomocą wartości CC. Określa ona, jak zachowuje się podkład poddany takiemu obciążeniu przez okres dziesięciu lat. EPLF zaleca CC >2 kPa (0,5 mm). Wartości powyżej 20 kPa są traktowane jako zwiększona odporność na ściskanie. Im wyższy parametr CC, tym cięższe meble można ustawić na systemie podłogowym.

CS – wytrzymałość na ściskanie.
Żywotność zamków łączących panele laminowane zależy w dużej mierze od pracy paneli podłogowych względem siebie, spowodowanej odkształceniami podkładu pod obciążeniem statycznym. Duże deformacje mogą spowodować nieodwracalne uszkodzenie systemu zamków i / lub rdzenia warstwy HDF. Wg EPLF, system musi posiadać CS wynoszące co najmniej 10 kPa (0,5 mm).

DL – odporność na zginanie.
Obciążenie dynamiczne jest typowym czynnikiem oddziałującym na system podłogowy, powstającym podczas chodzenia (np korytarze, biura, hale, itp) lub gdy używane są krzesła (np toczenie fotela na kółkach, krzesła w jadalni odsuwane spod stołu itp.). Podkład musi wytrzymać powtarzające się obciążenia krótkotrwałe bez zmiany swoich właściwości w długim okresie. Zdolność tą mierzy się, stosując określone obciążenie dynamiczne do podłogi (np. generowane podczas chodzenia lub przemieszczania fotela biurowgo) i obliczając liczbę cykli do momentu trwałej zmiany właściwości podkładu. Wg EPLF parametr DL powinien być wyższy niż 10 000 cykli.

PC – miejscowe wyrównywanie podłoża.
Mniejsze nierówności miejscowe mogą być wyrównane przy użyciu odpowiednich podkładów. Mogą one pokryć małe ziarenka jastrychu czy mikro ubytki, a tym samym stworzyć płaską powierzchnię do układania podłogi laminowanej. Zdolność do wyrównania tych nierówności powierzchni jest wyrażona za pomocą parametru PC (mm) i wskazuje wielkość nierówności miejscowej, jaką jest w stanie zniwelować podkład bez utraty swoich właściwości. Nowe jastrychy, zgodnie z normą, mogą posiadać lokalne nierówności <1 mm. W związku z tym, dla podkładu wartość PC, zgodnie z EPLF, powinna przekraczać ≥ 0,5 mm.

WAŻNE:
Nierówne obszary o dużej skali MUSZĄ być wyrównane przy użyciu odpowiednich materiałów budowlanych (na przykład wylewek samopoziomujących czy reperacyjnych), aby podłoga laminowana była układana na równym podłożu na całej powierzchni, bez wgłębień, które mogą znacząco pogorszyć akustykę pomieszczenia lub spowodować zbyt duże obciążenie dla zamków paneli.
Żaden podkład nie nadaje się do wyrównywania nie miejscowych nierówności podłoża (poziomowania)!

RLB – odporność na uderzenie.
Systemy podłogowe poddawane są również obciążeniom chwilowym przy uderzeniu (na przykład upadek zabawki, miski, itp). W tym przypadku, system podłogowy musi mieć zdolność wchłaniania ekstremalnych sił w krótkim czasie, ponieważ w przeciwnym razie może to spowodować uszkodzenie powierzchni laminatu. Zdolność ta jest wyrażona za pomocą wartości RLB i wg EPLF podkład powinien przenieść upadek dużej metalowej kuli z wysokości co najmniej 500 mm. Im większa jest ta wartość, tym lepiej podkład zabezpieczy podłogę przed uszkodzeniem spowodowanym przez spadające przedmioty. W przypadku wyższych wymagań wartość RLB musi wynosić co najmniej 1200 mm.

R – opór cieplny.

Przypadek 1: Podłoga ogrzewana
Przy ogrzewaniu podłogowym ważne jest, żeby system podłogowy nie ograniczał transportu ciepła z posadzki do pomieszczenia. Zgodnie z europejskimi standardami wymiarowania ogrzewania podłogowego (EN 1264-3), poziom oporu termicznego Rλ, B dla całego systemu podłogowego nie może przekraczać 0,15 m² K/W.

Przypadek 2: Podłogi z systemem chłodzenia
W chłodzeniu podłogowym, układ chłodzenia musi być wyposażony w automatyczną kontrolę regulującą tzw. punkt rosy, w celu zabezpieczenia przed kondensacją czyli skraplaniem się pary wodnej. Wymaga to czujników pomiarowych (czyli sond), które wyłączą układ chłodzenia w odpowiednim czasie przed kondensacją pary wodnej. Wystąpienie kondensacji spowoduje bowiem uszkodzenie laminatu. Może to doprowadzić do odkształcenia, obrzęku i tworzenia się pęknięć. Zalecany opór termiczny Rλ, dla całego systemu podłogowego w systemach chłodzenia nie może przekroczyć 0,10 m² K / W.

Przy podłożach mineralnych (np beton, jastrych, itp), pewna ilość wilgoci resztkowej, tzw. wilgoć technologiczna, pozostaje na stałe uwięziona w betonie. Wilgoć ta może z czasem doprowadzić do uszkodzenia powłoki laminatu podłogi. Dlatego warstwa paroizolacyjna w postaci folii jest zawsze zalecana przez EPLF do stosowania na podłożach mineralnych. Warstwa paroizolacyjna może być układana jako oddzielna warstwa na posadzce lub może też być zintegrowana z podkładem. Grubość warstwy paroizolacyjnej nie jest w tym przypadku istotna – znaczenie ma rodzaj i jakość zastosowanego materiału. Parametrem definiującym zdolność warstwy paroizolacyjnej do zatrzymywania dyfuzji pary wodnej jest SD (wysokość słupa wody). Zgodnie z EPLF, wartość ta powinna wynosić co najmniej 75 m. Większa wartość SD oznacza lepszą ochronę podłogi laminowanej przed uszkodzeniem wywołanym przez wzrost wilgoci.

Na przykład, folia PE o grubości 150 mikronów lub większej, o wysokiej jakości (przezroczysta) lub metalizowana folia PET o grubości 10 mikronów lub większej i wysokiej jakości, osiągają wartości SD> 75 m.
W przypadku, gdy podłoże ma wyższy poziom wilgotności, należy doprowadzić do osuszenia podłogi przed ułożeniem pokrycia z paneli laminowanych.
Należy pamiętać, że żadna paroizolacja nie zabezpieczy podłogi ułożonej na wilgotnym lub podmakającym podłożu!